حکایت به که برم ، شکایت زچه کنم
پرسش از نخبگان و خبرگان و دلسوزان دیار زییای خفته در دامن البرز
اگر از تلاش های قبل از شهرستان شدن مهدی شهر (سنگسر ) زنده یاد حسین یوسفیان آن معلم محترم برای شهرستان شدن مهدی شهر از این اتاق به آن اتاق در وزارت کشور در رفت و آمد بود تا رویای شهرستان شدن تعبیر شود، بگذریم و به تاریخ تصویب ارتقاءشهرستان اکتفا کنیم 14 سال گذشت و چه زود گذشت مرداد ماه1386 را نقطه عطف در تاریخ مهدی شهر (سنگسر) بگذاریم یا حسرت 14 ساله بنامیم نقطه عطفی در که در تقسیمات کشوری و ارتقاءمهدی شهرپس از 50 سال بخش بودن به شهرستان ارتقاءیافت و بارقه های امید، شکوفایی را در مردم منطقه زنده ساخت و برای مدتی هم گفتمان غالب در هیاهوی دنیایی بین مردم مهدی شهر ساکن و غیر ساکن بر اتفاق مبارکی بود که منطقه ارتقاء یافته است، اتفاقی که مردم منطقه فکر می کردند باعث حل بسیاری از مسائل خواهد شد و شاید هم بسیاری از آرزوهای تحقق نیافته چندین ساله خواهد شد و از لیست ( توسعه ناموزون ، ناعدالتی ها ، تصمیمات یک جانبه و…..) کاسته خواهد شد .
برای بررسی موضوع اکنون به نظر می رسد زمان مناسبی برای ارزیابی آنچه از این رهگذر بدست آورده ایم و آنچه می باید اتفاق می افتاد و به هر دلیل نشد است، چرا که آن مدینه فاضله ایی که بسیار از دلسوزان و نخبگان مهدی شهر در ذهن خود ساخته بودند نشد، شاید هم بگوییم بر ساخته های ذهنی همان کارکرد ذهنی دارند ، در حالی که ما در برخورد با پدیده ها و بررسی راه کار با واقعیت ها سر وکار داریم و برای حل مساله باید با واقعیت خود را تطبیق دهیم .
آنچه با همان گفتمان واقع گرایی می نگریم به موضوع ، بر لیست ناعدالتی ها ، ناهماهنگی و ندیده شدن واقعیت ها و نیازهای فرهنگی اجتماعی منطقه روز به روز اضافه گردیده است.
انباشتگی نیازهای اجتماعی و فرهنگی اگر با تدبیر و برنامه ریزی مناسب حل نگردد در پدیده های مخرب اجتماعی دیگر، سر برآورده و باعث کاهش مشارکت های مردمی و سرمایه اجتماعی برای حل مسائل خواهد شد و نباید از کنار آن به سادگی گذشت.
واقعیت تلخ پیش رو 14 سال است و زمان کمی نیست و به تعبیر علمای مدیریت می توان از این زمان سه برنامه 5 ساله استراتژیک برای تحقق اهداف و رسیدن به آمال و آرزوها ، استفاده مناسب و بهینه ساخت.
اکنون پرسش اساسی این است کجای کار ایراد دارد که حسرت 14 ساله مان روبه فزونی و وارد پانزدهمین بهار خود می شود؟
ازنخبگان ، خبرگان ، دلسوزان دیارم یاری فکری و خرد جمعی می طلبیم که دلسوزانه و منصفانه به نقد بنیشیم ، چرا اینجاییم وچرا بسیاری از بایدها، بی پاسخ و یا به ورطه فراموشی رفته اند؟ چرا تا تاکنون بسیاری از مولفه های یک شهرستان در قامت شهری و امکانات و توسعه ای محقق نشده است؟
تنها دست آوردمان همان ردیف اعتباری است که از پایتخت به نام مهدی شهر ثبت می شود. در بقیه موارد چه بگویم که نگفتن اش بهتر است ، که غم و درد های کهنه را تازه ساخته و دست آخر اینکه هنوز هم اندر خم یک کوچه ایم.

برچسب‌ها:رضا ملائیان

---