من غلام و سردارم، من بنده و سالارم آزاده ام چو سرو، من خوار نخواهم شد
پندار من چون خور، کردار من چون حر گفتار من چون در، پژمرده نخواهم شد
دردانه و سنگدانه جمله به حراج آرند بینایم و هوشیارم گمراه نخواهم شد
در عالم درویشی من من چه بها دارد خاکی شدم و فانی در دام نخواهد شد
کم لطفی و بی مهری در مسلک ما ظلم است این درد دوا دارد بیمار نخواهم شد
چون عرضه شود مهرم طالب سر بازار است این بار بها دارد سرخورده نخواهم شد
خود خواهی و سرمستی نبود صفت رندان عیاری طلب کردم گمنام نخواهد شد
رزقم به برم آید، ناگفته مرا خواند بهر چه هراسانم محتاج نخواهم شد
من بنده وارسته از هر دو جهان رسته امید به حق بستم نومید نخواهم شد
با یار وفا کردم با دوست صفا کردم زین پس به چه اندیشم بی یار نخواهم شد
دستم به دعا باشد خالی ز ریا باشد چون طالب حق هستم در نار نخواهم شد
1385/06/17
زنده یاد مظاهر صمدی سنگسری